Dream On
By collective team On May 21, 2007 At 6:22 PM
Eight Years From Now...
by: nice_girl
originally posted in pinoyexchange.com
Matagal tagal na rin kayong magkasama. Naalala mo tinanong mo siya kung ilang taon na ba siya. Sabi niya, 14. Masyado naman yatang bata yun para gumanap na isang 21 year old law student? Kung ano man ang agam-agam mo dala ng kanyang edad, nawala lahat yun ng kagalingan niya. Ang galing-galing niyang umarte. Parang hindi katorse anyos. Naalala mo, pagkatapos niyong mag-take, pupunta siya sa tabi. O di kaya usap at tawa sila ng bestfriend niya. Hindi kayo nag-uusap. Hindi mo rin siya masisi kasi hindi mo rin naman siya kinakausap maliban na kung nagsisimula na ang inyong dula-dulaan. Kung umaarte kayo, you understand each other perfectly. Acting is your medium. Pagkatapos ng take, parang wala lang. Parang hindi ka affected sa mga linyang sinabi niyo sa isa't isa. Pero, kung nagpakatotoo ka, alam mong sa unang eksena pa lang na kinunan niyo, nabighani niya na ang puso mo, kaya lang nga that time, hindi talaga pwede eh. Hindi pwede. Pero siguro nga, the road always leads you to where you should rightfully go. May paraan lang talaga ang Diyos na tuparin kung ano na ang natadhana. Pagkatapos ng dalawang taon na hindi kayo nagkikibuan, nagsimula na kayong mag-usap. Masarap. Napakasarap.
Marami na rin kayong nagawang soap opera at pelikula. Nung una nagkahiyaan talaga kayo, kasi nga matagal rin na hindi kayo nag-usap pero bandang huli, pagdating mo pa lang sa set, siya na ang hinahanap mo. Mawala lang siya sa paningin mo, hinahanap na ng mata mo. Nakaka-adik pala siya. Pero isang magandang addiction. Sus, ilang gigabytes ng memory na ba ng cellphone, digicam at videocam ang kuha mo sa kanya? Maraming-marami na. Hindi mo pa binilang yung nasa wallet mo at ang photo albums mo sa bahay. Kung lahat nga lang ng magagandang memories kinunan mo ng videocam, baka naubos na ang lahat ng memory card sa mundo. Napakaganda niya. Parang may umiilaw mula sa kalamnan. Ang mga mapupungay niyang mata. Kung nakatingin ka dun, nakikita mo sarili mo...kung ano ka talaga. At kahit maraming mali sa yo, you still feel worthy.
It was not always smooth sailing. Minsan naman talaga maldita siya, nauubusan ka rin ng pasensiya. Matigas ang ulo. Minsan nag-iinsist kahit hindi pwede. Kaskasera kung mag-drive. Pero, okay lang talaga yun. Nakakalimutan mo namang naiinis ka kung nginitian ka na at nagso-sorry. Sa tagal niyo nyo ng magkasama, kala mo hindi ka na niya kayang sorpresahin, nasosorpresa ka pa rin niya. Pleasant surprises. Napaka maalaga. Ang dali niyang tumawa kahit corny ang jokes mo. Napakatatag ng loob. Kahit na may dumating na problema, ang outlook niya sa buhay, positive pa rin. Minsan, you asked yourself, what did you ever do to deserve her? This? Siguro, dahil naging mabuti kang tao.
Sino bang mag-aakala na nagsimula ang lahat ng ito nung tumabi ka sa larawan niyang nakadikit sa dingding? Dati ang swerte swerte na ng feeling mo na makasama ka sa isang teleserye. Naging mahirap rin ang pinagdaanan mo hanggang marating mo ito ngayon. Minor role lang talaga ang gagampanan mo pero mukhang may ibang plano ang Diyos para sa yo. Sa lahat ng tumabi dun sa larawan niya sa dingding, ikaw ang napili nilang maging kapareha niya. Unang kita mo pa lang, nalusaw na tuhod mo. Kumabog ng malakas ang dibdib. Pero hindi ka pinansin eh. May girlfriend kasi. Okay lang, trabaho ang pakay mo dito. Nandito ka para umarte. Kung hindi man kayo nag-uusap pagkatapos ng take, nagkakaintindihan naman kayo the moment the director says, "Action!" You can't help wishing na sana magkausap rin kayo pero hindi eh.
Mabuti na rin yun, iwas chismis. Kya nagulat ka nung sa pangalawang pelikulang ginawa niyo, nagsimula na kayong mag-usap, ang gulo niya. Napakasaya niyang kasama. Hindi mo maipaliwanag ang tuwa mo kung kasama mo siya. Masarap. Napakasarap.
Simula yata nun, hindi ka na tinantanan eh. Ang kulit nya. Kung kasama mo siya, daig mo pa ang energizer bunny. Parang nakainom ka ng sampung boteng Lipovitan. Pano, he always brings positive vibes with him. Parang ang tanging pakay niya sa mundo ay ang patawanin ka. Paligayahin. At parang alam niya kung kailan mo kailangan ng kausap. Nandyan lang siya palagi. Hindi mo na kailangang tumawag. Nakakaadik ang presence niya. Kahit nasa bahay ka na, naaamoy mo pa rin siya. Kahit hindi na kayo magkasama, may bahid pa rin ng ngiti ang labi mo because of one of his corny jokes. Yung mga kamay niya na mas maganda pa sa mga kamay mo. Ang mga hawak nun na nakakapagpakalma ng mga kaba mo. Pag niyakap ka ng mga braso niya, nawawala ang problema mo. Kahit gaano pa kalaki.
Siempre, hindi laging ganito. Minsan masyado siyang authoritative. Kesyo apat na taon ang tanda niya sa yo, kala niya, dapat lagi siya ang nasusunod. Marami siyang binabawal. Minsan napaparami ang inom kasama ng mga pinsan at kabarkada. Pero alam mong ngumingiti pa lang, patatawarin mo na siya. Minsan bibigay ng bulaklak na walang okasyon o tatawag ng dis-oras ng gabi. Gusto mong mainis dahil gusto mong matulog pero ramdam mo na nami-miss ka niya kahit ilang oras pa lang kayong hindi nagkita. He's very thoughtful. At alam mong hindi ka niyang kayang saktan. Minsan tinatanong mo ang sarili mo, what have I ever done to deserve him? This? Siguro dahil naging mabuti kang tao.
Hindi mo mawari ang naramdaman mo ng pumasok na siya. Totoo na ba to? Totoo pa lang napapaiyak ang isang tao sa tuwa.
Hindi mo mawari ang naramdaman mo ng makita mo na siya. This is it. This is real. Kahit siguro ilang botox injection ang ibigay sa yo sa pagkakataon na yun, hindi pa rin makukuha ang mga ngiti sa labi mo.
You thought you felt your happiest that time. Pero mas masaya, mas masarap ang sumunod.
Mas masarap ang sumunod.
And now this...
And now this...
Beiby, I never thought a woman breastfeeding her child is so sexy...and so beautiful.
Especially when she's my woman and it's my child.
Hon, I never thought you could look at me...us with so much love.
Makahalik nga.
Hmp. Halik lola.
At hahalikan kita hanggang maging lola ka.
Promise?
Promise.
by: nice_girl
originally posted in pinoyexchange.com
Matagal tagal na rin kayong magkasama. Naalala mo tinanong mo siya kung ilang taon na ba siya. Sabi niya, 14. Masyado naman yatang bata yun para gumanap na isang 21 year old law student? Kung ano man ang agam-agam mo dala ng kanyang edad, nawala lahat yun ng kagalingan niya. Ang galing-galing niyang umarte. Parang hindi katorse anyos. Naalala mo, pagkatapos niyong mag-take, pupunta siya sa tabi. O di kaya usap at tawa sila ng bestfriend niya. Hindi kayo nag-uusap. Hindi mo rin siya masisi kasi hindi mo rin naman siya kinakausap maliban na kung nagsisimula na ang inyong dula-dulaan. Kung umaarte kayo, you understand each other perfectly. Acting is your medium. Pagkatapos ng take, parang wala lang. Parang hindi ka affected sa mga linyang sinabi niyo sa isa't isa. Pero, kung nagpakatotoo ka, alam mong sa unang eksena pa lang na kinunan niyo, nabighani niya na ang puso mo, kaya lang nga that time, hindi talaga pwede eh. Hindi pwede. Pero siguro nga, the road always leads you to where you should rightfully go. May paraan lang talaga ang Diyos na tuparin kung ano na ang natadhana. Pagkatapos ng dalawang taon na hindi kayo nagkikibuan, nagsimula na kayong mag-usap. Masarap. Napakasarap.
Marami na rin kayong nagawang soap opera at pelikula. Nung una nagkahiyaan talaga kayo, kasi nga matagal rin na hindi kayo nag-usap pero bandang huli, pagdating mo pa lang sa set, siya na ang hinahanap mo. Mawala lang siya sa paningin mo, hinahanap na ng mata mo. Nakaka-adik pala siya. Pero isang magandang addiction. Sus, ilang gigabytes ng memory na ba ng cellphone, digicam at videocam ang kuha mo sa kanya? Maraming-marami na. Hindi mo pa binilang yung nasa wallet mo at ang photo albums mo sa bahay. Kung lahat nga lang ng magagandang memories kinunan mo ng videocam, baka naubos na ang lahat ng memory card sa mundo. Napakaganda niya. Parang may umiilaw mula sa kalamnan. Ang mga mapupungay niyang mata. Kung nakatingin ka dun, nakikita mo sarili mo...kung ano ka talaga. At kahit maraming mali sa yo, you still feel worthy.
It was not always smooth sailing. Minsan naman talaga maldita siya, nauubusan ka rin ng pasensiya. Matigas ang ulo. Minsan nag-iinsist kahit hindi pwede. Kaskasera kung mag-drive. Pero, okay lang talaga yun. Nakakalimutan mo namang naiinis ka kung nginitian ka na at nagso-sorry. Sa tagal niyo nyo ng magkasama, kala mo hindi ka na niya kayang sorpresahin, nasosorpresa ka pa rin niya. Pleasant surprises. Napaka maalaga. Ang dali niyang tumawa kahit corny ang jokes mo. Napakatatag ng loob. Kahit na may dumating na problema, ang outlook niya sa buhay, positive pa rin. Minsan, you asked yourself, what did you ever do to deserve her? This? Siguro, dahil naging mabuti kang tao.
Sino bang mag-aakala na nagsimula ang lahat ng ito nung tumabi ka sa larawan niyang nakadikit sa dingding? Dati ang swerte swerte na ng feeling mo na makasama ka sa isang teleserye. Naging mahirap rin ang pinagdaanan mo hanggang marating mo ito ngayon. Minor role lang talaga ang gagampanan mo pero mukhang may ibang plano ang Diyos para sa yo. Sa lahat ng tumabi dun sa larawan niya sa dingding, ikaw ang napili nilang maging kapareha niya. Unang kita mo pa lang, nalusaw na tuhod mo. Kumabog ng malakas ang dibdib. Pero hindi ka pinansin eh. May girlfriend kasi. Okay lang, trabaho ang pakay mo dito. Nandito ka para umarte. Kung hindi man kayo nag-uusap pagkatapos ng take, nagkakaintindihan naman kayo the moment the director says, "Action!" You can't help wishing na sana magkausap rin kayo pero hindi eh.
Mabuti na rin yun, iwas chismis. Kya nagulat ka nung sa pangalawang pelikulang ginawa niyo, nagsimula na kayong mag-usap, ang gulo niya. Napakasaya niyang kasama. Hindi mo maipaliwanag ang tuwa mo kung kasama mo siya. Masarap. Napakasarap.
Simula yata nun, hindi ka na tinantanan eh. Ang kulit nya. Kung kasama mo siya, daig mo pa ang energizer bunny. Parang nakainom ka ng sampung boteng Lipovitan. Pano, he always brings positive vibes with him. Parang ang tanging pakay niya sa mundo ay ang patawanin ka. Paligayahin. At parang alam niya kung kailan mo kailangan ng kausap. Nandyan lang siya palagi. Hindi mo na kailangang tumawag. Nakakaadik ang presence niya. Kahit nasa bahay ka na, naaamoy mo pa rin siya. Kahit hindi na kayo magkasama, may bahid pa rin ng ngiti ang labi mo because of one of his corny jokes. Yung mga kamay niya na mas maganda pa sa mga kamay mo. Ang mga hawak nun na nakakapagpakalma ng mga kaba mo. Pag niyakap ka ng mga braso niya, nawawala ang problema mo. Kahit gaano pa kalaki.
Siempre, hindi laging ganito. Minsan masyado siyang authoritative. Kesyo apat na taon ang tanda niya sa yo, kala niya, dapat lagi siya ang nasusunod. Marami siyang binabawal. Minsan napaparami ang inom kasama ng mga pinsan at kabarkada. Pero alam mong ngumingiti pa lang, patatawarin mo na siya. Minsan bibigay ng bulaklak na walang okasyon o tatawag ng dis-oras ng gabi. Gusto mong mainis dahil gusto mong matulog pero ramdam mo na nami-miss ka niya kahit ilang oras pa lang kayong hindi nagkita. He's very thoughtful. At alam mong hindi ka niyang kayang saktan. Minsan tinatanong mo ang sarili mo, what have I ever done to deserve him? This? Siguro dahil naging mabuti kang tao.
Hindi mo mawari ang naramdaman mo ng pumasok na siya. Totoo na ba to? Totoo pa lang napapaiyak ang isang tao sa tuwa.
Hindi mo mawari ang naramdaman mo ng makita mo na siya. This is it. This is real. Kahit siguro ilang botox injection ang ibigay sa yo sa pagkakataon na yun, hindi pa rin makukuha ang mga ngiti sa labi mo.
You thought you felt your happiest that time. Pero mas masaya, mas masarap ang sumunod.
Mas masarap ang sumunod.
And now this...
And now this...
Beiby, I never thought a woman breastfeeding her child is so sexy...and so beautiful.
Especially when she's my woman and it's my child.
Hon, I never thought you could look at me...us with so much love.
Makahalik nga.
Hmp. Halik lola.
At hahalikan kita hanggang maging lola ka.
Promise?
Promise.
for this post